In alle stilte wilde ik vanochtend het hostel ontvluchten..Zonder geluid en ook bijna zonder ontbijt...Oeps! Net op tijd werd ik er aan herinnerd dat ik nog niets gegeten had en dus maar weer even de tasjes uitgepakt en maar weer wat brood met gestampte muisjes (nog steeds die van Mt. Maunganui) en kaas gegeten.

Ik wist dat vandaag heel wat voeten teweeg zou brengen. Om het jaar 2009 goed in te luiden had ik me dus voorgenomen om in één keer de Lewis Pass te bedwingen. Echter zat ik hier nog een kilometer of 60 vanaf en de weg erheen was ook al redelijk stijgen en dalen...

Wel had ik het geluk dat de lucht eens grijs/blauw was in plaats van knal blauw! Lekker een paar regenspatten voor de verkoeling en zo nu en dan wind mee: wat een verassing! Helaas kon de pret niet al te lang duren en keerde de wind zich de hele dag weer tegen mij! Wat een zak hooi die wind! Op zich is er niets mis met wat wind, maar de hele dag (+ de laatste 3 dagen) tegenwind hebben, ook bergopwaarts, is zo nu en dan best demotiverend. Vooral als je weet dat je nog een hele dag te gaan hebt, zoals vandaag!

Na wat mooie landschappen gepasseerd te zijn, met bijbehorende hobbels en bobbels, begon de weg plots nog meer te stijgen. Lewis Pass dacht ik... Nou niet dus! Dat duurde nog 20 kilometer voordat ik daar zou aankomen. Bleek dat de stijging helemaal niet was aangegeven in het boekje wat ik heb..Hoe kan je hier nou overheen kijken!!

Gelukkig gebeurde er iets later iets onverwachts (en het was nog leuk ook). Komt er een camper tegemoet rijden. Ik kijken wat voor volk erin zit (dat doe ik eigenlijk altijd) en zie ik daar een beetje een dikke(re) kerel in knalgeel Chelsea FC t-shirt. Die man mij ook aankijken en stoppen! Ik dacht: dat kan niet missen: David & Hasle (uit Miranda, Coromandel, Whakatane). Ja hoor, het klopte ook nog. Een beetje staan ouwehoeren en elkaar nog een gelukkig nieuwjaar gewenst en elkaar weer op de hoogte gesteld. Waarschijnlijk zie ik ze later nogmaals.

Lewis Pass. Ja want daar was ik! Of althans bijna. Gelukkig kwam ik van de goede richting (de andere kant was vele malen steiler) en had ik gedurende de laatste 20km een geleidelijke klim. Een aantal keren goed op en neer en tot overmaat van ramp begon het ook nog eens flink te regenen! Regenpak dus aangetrokken...En mistig! Laag hangende wolken overal en als er telkens weer een vrachtwagen langsreed een emmer water in m'n gezicht!

Eenmaal in Lewis Pass National Park bleek er geen ene zak te zijn. Zelfs geen zielige camping of een simpel hostel. Dat werd dus verder fietsen! Gelukkig ging het eerste stuk flink naar beneden richting Springs Juction. En daar gebeurde het!

Kom ik eindelijk na een rit van 95km aan in Springs Juction en spreek ik de baas van een lokale motel aan. Zegt ‘ie dat ik wel een kamer kan krijgen, maar voor 90 dollar! De schurk! Vieze afzetter voor een klein klote kamertje! Ik heb het ‘em goed duidelijk gemaakt en dus maar weer m'n spullen gepakt en naar buiten gegaan om op de kaart te kijken.

De eerstvolgende plaats was Reefton...40 kilometer verder en met één grote heuvel (650m) er tussenin. Flink balen dus tijdens de regen!!

Eenmaal over de heuvel ging het gelukkig weer snel bergafwaarts en heb ik, met wat spierpijntjes zo nu en daar, Reefton toch nog binnen 130 minuten bereikt! Wat een bikkel hier!

Snel een plekje gezocht voor de nacht en daar bleek ook een Nederlands stel te zitten die ook fietsend over het eiland gaat. Een tijd zitten praten, e-mailadresjes uitgewisseld en toen uitgeput naar bed!