Dunedin!

Eerst even wat anders. Gisteren heb ik mijn weblog ge-update en daarvan heeft iedereen volgens mij ook een stuk of 5 à 6 mailtjes gekregen. Helaas kwam ik er later achter dat de verhalen op één of andere duistere manier verwijderd zijn van m'n weblog. Lekker vreemd dus. Nog maar een keer proberen dus! Sorry voor de SPAM!

Ondanks dat The Old Bones fabuleus verscholen lag in het duinen van Oamaru heb ik de keus gemaakt om vandaag toch maar even verder te fietsen naar Dunedin. Wel natuurlijk nog wat foto's genomen van het beste BBH-hostel in Nieuw Zeeland. Om nog maar een voorbeeld te noemen: zelfs op m'n kamer ruikte het naar lavendel en allerlei andere bloemen!

Het eerst stuk lekker met de wind in de rug (hèhè!) langs de kust gefietst, in de schaduw van de sunrise. Helaas was het laatste stuk van de Beachroad afgesloten en ging ik dus maar weer richting de Highway. (Nee, dit keer niet doorgefietst om te kijken of het wel echt zo was!).

Een korte twee uur later even gestopt bij de Mouraki Boulders. Dit zijn grote rotsen in de vorm van een voetbal die op het strand liggen. Niemand weet hoe deze hier terecht zijn gekomen. Echt apart om dit te zien als je ziet dat de rotsen ECHT rond zijn...Mysterieus....

Hierna doorgefietst naar (niet lachen) Shagpoint! Dit lag iets van de weg af maar er zou een zeeleeuwenkolonie zijn en ook de Yellow Eyed Pinguins (de zeldzaamste soort) zou zich hier verschuilen. Na 5km om fietsen geen teken van pinguins. Wel één verdwaalde zeeleeuw, maar die hield het al snel voor gezien toen hij in de gaten had dat er mensen in de buurt kwamen.

Zo ver, zo goed. Geen echte heuvels tegengekomen tot dusver. Helaas begon de pret weer iets voor Dunedin. Ik besloot om de ‘Scenic Route' te nemen die stond aangegeven op een paaltje met een fietsteken. Scenic was het de eerste 5km, maar daarna was het klimmen geblazen! Gelukkig ook weer naar beneden op het eind.

Nu was er nog één heuvel voor Dunedin van ongeveer 400 - 500 meter hoog. Deze moest ik nemen, omdat de Highway overging in een Motorway. En zoals jullie weten, over een Motorway mag je niet fietsen :-)

De klim was erg lang en het was ongeveer 400 stijgen in vals plat. Echt slopend en ik was ook enorm opgelucht toen ik uiteindelijk de top bereikt had!! Hier een mooi uitzicht op Otago Peninsula en iets verderop lag Dunedin. Tot het centrum van Dunedin bijna niet meer hoeven trappen vanwege het dalen! Echt relaxt. Mensen een beetje naar me kijken en ook bij het I-Centre was het dolle pret toen ik m'n fiets stalde.

Dunedin is trouwens de Keltische naam voor Edinburgh (Schotland). Voor de rest heeft het geen overeenkomsten, op een paar typische Schotse gebouwen en monumenten na. Het treinstation is wel de moeite waar. Helaas geen foto van kunnen maken en morgen weer verder, omdat ik even niet in een grote stad wil zijn!

Reizen = Fijn!

Zoals ik gisteren totaal verveeld voor me uit lag te staren, zo vol verassingen was mijn dag vandaag. Gebeurtenissen tijdens het reizen kunnen enorm afnemen maar ook weer binnen de kortste keren toenemen. Ik begin bij het begin:

Met een gare kop liep ik vanochtend bepakt en bezakt richting de keuken. Na mijn sleutel gedumpt te hebben bij de receptie liep ik het trapje op richting de eetzaal om voor vertrek maar even mijn brood te smeren. Hoor ik plotseling op z'n Duits: 'Friso, is that you?'

'Thomas!! Simone!! What the hell are you doing here?' En ja hoor, daar waren mijn mede Duitse fiets-kameraden weer! Samen ontbeten en direct ook maar alle avonturen uitgewisseld. Het was me toch weer een weerzien van ja welste!

Na een goed ontbijt gedag gezegd, (niet tot ziens, want Nieuw Zeeland is toch zo klein blijkt wel weer!) want Thomas en Simone moesten al vroeg de bus pakken richting Wanaka. Helaas voor hun kwam ik ze twee uur later weer tegen in het parkje in het centrum van Twizel.

Thomas: 'The busdriver was an asshole, he didn't open the second luggageroom so we couldn't take our bicycles on the bus, the bastard' Ik dus stiekem een beetje lachen, maar ik moest ook maar wachten of ik mee kon met mijn bus, die pas om 15:00 uur richting Oamaru ging.

Rond 15:00 probeerden Thomas en Simone het weer bij een volgende bus en dit keer hadden ze wel geluk! Binnen 10 minuten was het handje schudden en toch ook nog maar voor de zekerheid e-mailadressen uitgewisseld. Komt misschien nog van pas als ik naar het Oktoberfest in München wil, aangezien zij daar wonen haha!

Mijn bus kwam iets later. Althans bus, wat een koekblik! Geeneens een bagageruim! Fiets dus op een magnifieke manier de bus ingestouwd (zie foto) Connexxion zou dit nooit toestaan in Nederland haha!

Onderweg nog een tijdje zitten praten met wat mensen uit Hamilton en er blijken ook wat dagtoeristen uit Nederland in de bus te zitten..Ook maar weer even tegen aan zitten lullen. De buschauffeur stopte nog bij de Elephant rocks, maar wist ons met zijn niet-boeiende verhaal niet te overtuigen van de olifantenvorm van de rotsen. Beslist u zelf maar.

In Oamaru was tegen mijn verwachtingen in de I-Centre nog open en direct maar naar binnen gesjokt om te vragen of er in de beste BBH-Hostel van Nieuw Zeeland nog een kamertje vrij was. Ja hoor, geen probleem. Ik dus snel op de fiest gesprongen en nog 5 à 10km gefietst naar 'Old Bones Hostel'. Wat een uitzicht, wat een kamer, wat een sfeer, wat een badkamer, wat goedkoop! Echt ideaal! Mocht je naar Nieuw Zeeland gaan: blijf hier een nacht op 2!!! Helaas blijf ik er maar één nachtje omdat ik mogen doorknal naar Dunedin.

Wel kom ik morgen langs twee interresante punten: De Mouraki boulders en 'Shagpoint'..Whahah! Hoe verzinnen ze die namen toch hier! :-)

Sabbat!

Je hebt van die dagen....dat je totaal futloos voor je uit ligt te staren en je tegelijkertijd afvraagt hoe je de dag eens zou gaan invullen. Zo'n dag had ik vandaag. Er was niets te doen in Twizel (het is en blijft een dorp van 0,0) en de camping / hostel was ook totaal uitgestorven.

Gevolg: bankhangen en een filmmarathon. Austin Powers en Blade kwamen voorbij. Later op de avond was Jerry Maquire (?) op televisie dus ik heb m'n dag weer weer opgevrolijkt met verschillende type films.

Rond een uur of elf maar terug gegaan naar m'n bedje en voldaan (maar niet heus) in slaap gevallen.

Mount Cook en de Hookervalley

Busje komt zo! En of ie kwam! Rond 8 uur stapte ik in de Mount Cook Connection bus. Er zaten nog twee Koreanen in (die geen kloot van het Engels verstonden en maar een beetje zaten te lachen), een Kiwi (Lynn) en natuurlijk ook nog de bestuurder Allan.

Onderweg een aantal keren gestopt om foto's te maken van Mount Cook. We hadden namelijk geluk: er was totaal geen wolk te bekennen rondom de berg en dat was de eerste
keer sinds een week! Hoera, wat een geluk toch weer!

Allan vertelde ook nog redelijk wat informatie over de omgeving en de berg. Ook was het zelfs mogelijk om activiteiten rondom Mount Cook te boeken bij Allan in de bus. Wat een service! Zoals het zou moeten, zo was het vandaag!

Ongeveer 15km voordat we bij Mount Cook aankwamen reed ik zowat mijn eerste kiwi-file in. Hordes schapen over de weg en stilstaande auto's. Gelukkig kende Allan de schapendrijver en die vroeg of Allan een weg kon banen door de schapen. Nou, dat zou Allan wel even doen... Wat een mafkees! En hard op die schapen afrijden! Haha, zelfs een paar keer wat gekletter tegen de bumper gehoord van schapen die niet hard genoeg wegliepen voor de auto. Andere automobilisten waren helaas niet snugger genoeg om achter Allan aan te rijden, dus die hebben nog een tijd vast gestaan op de weg terwijl wij al aankwamen in Hooker
Valley.. Ja, echt waar. Zoals het er staat: Hooker Valley...Met zo'n naam mag je toch wel wat verwachten denk je, maar dat zat er vandaag niet in..Niets of niemand kunnen betrappen.

Na eenmaal afgezet te zijn bij het Heritage Hotel (waar je voor 1 nacht 500 ballen moet neerleggen) maar richting de Mount Cook gelopen. De track duurde nog aardig lang en het betrok op een gegeven moment enorm. Het gevolg was dat er enorm veel regen viel en ik nota bene mijn regenjas was vergeten..

Gelukkig was ik in goed gezelschap (Lynn) en samen zijn we tot de tweede 'swingbridge' gelopen en toen omgedraaid. Het laatste stukje van een schuilhut naar het hotel hebben we kunnen liften. We mochten de bus in met een aantal Japanners die op een tour waren. En het ging tekeer in de bus! Wat een vreemd taaltje blijft dat toch!

Closed?? Daar doen we niet aan!

De laatste blikken vanaf de veranda op het meer geworden, dat ook zoals gisterochtend al
weer schitterend verlicht werd door de zon. Ik moet toch toegeven dat ik tot nu toe eigenlijk
op best veel mooie plekken heb gekampeerd. Al waren niet alle plekken even schoon, druk of
boeiend, het mooie uitzicht was meestal toch vrij dichtbij.

Ik had me voorgenomen om de weg langs het kanaal te nemen. Dit omdat ik dan geen
onverwachte heuvels tegen zou komen en de weg was per slot van rekening ook nog eens
2,5km korter! De kanaal-weg viel alleen al na 10 minuten fietsen in duigen..De weg was
namelijk gesloten. En dan ook ECHT gesloten! Ik vertrouwde het in eerste instantie niet dus
toen maar een stukje verder gefietst, voorbij het waarschuwingsbord. 2km verderop bleek de
weg toch echt dicht te zijn haha...Weer terug fietsen dus, en de heuvel weer op...helaas
pindakaas!

De weg die ik nu moest fietsen was niet heel fijn. Het eerste stuk ging richting het
(noord)-westen en dat betekende een fikse tegenwind..alweer. Vandaag was het qua wind
echt heel erg. Zo erg, dat zelfs het vervolg van de kanaal-weg gesloten was 'due to hazardous
conditions'. Althans, gesloten...Er bleek dus nog een kleine doorgang te zijn en nadat ik even
rondgekeken had ben ik snel de weg op geglipt!

Die 'hazardous conditions' vielen reuze mee...in het begin! Toen eenmaal de heuvels rondom
het kanaal weg waren..nouuuuu kansloos die wind! Tientallen keren bijna van de weg
geblazen, 1x bijna het kanaal in gedoken en een paar keer de beschermhoes van de
fietskaart tegen m'n gezicht aangekregen. Wat een climax.

Toen ik eenmaal de zalmfokkerij aandeed viel de wind weer reuze mee. Ook het laatste stuk
naar Twizel fietste ik gelukkig met de wind van opzij. Het laatste stukje was dus een
peulenschil! Onderweg nog maar wat foto's van de Mount Cook gemaakt (zo ver dat
mogelijk was) en morgen met een shuttlebusje die kant op.

Lake Tekapo

Gisteravond nog een tijd zitten praten met m'n kamergenoten. Één kwam uit Zwitserland en de ander uit Nederland. Later volgde er ook nog een Brit, uit de omgeving Brighton. Direct maar even een aantal vragen gesteld over de omgeving daar. Wie weet komt dat ooit nog eens van pas. :-)

Vanochtend een lift gekregen van de Zwister naar het centrum (in hoeverre je het een centrum kunt noemen!) van Lake Tekapo village. Daar even rondgeneusd, maar na een uurtje had ik het alweer gezien. Op het meer na, wat een turquoise kleur heeft, stelt het niet zoveel vol.

Vanmiddag dan ook nog maar even lekker buiten gewandeld en een tijd bij het meer gelezen. Morgen richting Twitzel via een alternatieve route. Niet de Highway, maar de weg langs het kanaal schijnt ook mooi te zijn. Hiernaast is deze route ook nog een stukje korter en heeft het dus geen hoogteverschillen. Heerlijk.

Alweer cheaten?

Kijk, dat is nog eens een computerterm. Voor de meesten waarschijnlijk wel bekend, voor de overige lezers zometeen ook.

Gisteravond in Christchurch maar even de Intercity geboekt naar Fairly. Onderweg naar dit stadje is er toch weinig te zien: de omgeving is zo vlak als een plak kaas (geen gatenkaas), de natuur is dor en de meeste wegen richting het zuiden zijn redelijk druk bezet door 4x4 drives, coaches en logtrucks. Geen fijne combinatie, dus ik speel maar weer eens vals / cheat door nogmaals de bus te nemen.

Goed, na eenmaal de bus geboekt te hebben kreeg ik een e-mail dat de betaling niet afgerond was, omdat er een verkeerd creditcardnummer was opgegeven...oeps! Nog een keer een boeking maken was geen optie omdat de ‘websaver fares' ‘op' waren en het ticket hierna met 15 dollar omhoog ging. De callcenters waren ook al dicht dus maar even een e-mail gestuurd en de situatie uitgelegd.

Gelukkig bleek de stress overbodig te zijn de volgende ochtend want eenmaal op het vertrekpunt scheen er ook een klein kantoortje te zitten. Daar alles nogmaals uitgelegd en het enige wat mevrouw deed is me uitlachen.. Dus maar terug gelachen! Hahaha.........

Het scheelde dat er niet heel veel man met de bus meeging, anders had mijn fiets niet mee gekund. De buschauffeur was in het begin nogal knorrig over de fiets, maar toen ik even een praatje met ‘em maakte en hem hielp de fiets in de bus te krijgen trok ‘ie gelukkig bij.

Onderweg kregen we zelfs een heel verhaal te horen over de omgeving, het ontstaan van de plaatsen onderweg en de lokale bezienswaardigheden. Al met al een prima busreisje voor m'n geld! Verhalen vertellen zouden ze in Nederland ook moeten doen. (En dan direct ook de prijs omlaag gooien!)

In Fairly de bus uitgeknikkerd en binnen de kortste keren zat ik weer op m'n fietsje. Gelukkig was de pass die ik vandaag over moest niet heel hoog (‘maar' 705 meter) en was de klim geleidelijk. Dat scheelt altijd enorm!

Eenmaal bovenaan een paar mooie foto's genomen van de besneeuwde bergtoppen en fijn bergafwaarts gefietst. Dat ging nog wel, maar als je dan een bocht richting het noordwesten maakt, dan begint het minder leuk te worden!

Tegenwind och och och! Het zit me ook niet mee. Tijdens de laatste 15km was het niet mogelijk om harder dan 9km per uur te gaan. En die auto's maar langs scheuren! Ik mag hopen dat de wind niet draait tegen de tijd dat ik weer naar de oostkust fiets!

Eenmaal in Lake Tekapo waren de frustraties zo weer weg bij de aanblik van het meer! Wat helder en schoon. Het meer heeft echt zo'n bounty-blauw kleur, net zoals je die vindt bij tropische zandstranden. Ik blijf dan ook maar een dagje extra!

Eastcoast!!!

Waren we gisteren en tot vandaag 14:00 uur nog fijn aan de galmende en donderende wilde westkust, zitten we rond een uur of 19:00 al weer ‘fijn' in Christchurch..

Greymouth stelde op zich niet heel veel vol. Een klein stadje, wat voornamelijk in het teken staat van de Tranz Scenic trein. Elke dag is het daarom rond 13:00 CRISIS bij het station! Hordes Aziaten, Europeanen en zelfs wat Kiwi's doorzoeken de spullen die letterlijk uit de trein gesmeten worden door de ‘railwayboys'. Lekker ouderwets dus. Wat nou automatische bagagebanden zoals op het vliegveld. Gewoon sjouwen met je donder! :)

Na aanblik van dit alles mezelf toch maar voorgenomen om ‘s middags even te blijven kijken hoe ze m'n fiets in zouden laden. Ze waren gelukkig blij dat ik er even bij bleef staan, zodat ik ze zelfs nog even kon helpen. Ach, toch niets te doen en ik zat al 3 uur een boek te lezen...

Het zou 4 uur geweest kunnen zijn, als ik in eerste instantie ook mijn telefoon ingepakt zou hebben bij het verlaten van het hostel... Deze was gelukkig gevonden door de manager. Bij het in de tas stoppen van de telefoon kwam ik er echter achter dat ik nu weer m'n boarding pass miste... Dus weer terug naar het station!

Weer geluk. De baliejuffrouw kwam al met een big smile mijn kant oplopen met in haar hand, mijn boarding pass! Eind goed al goed.

De treinreis vanaf Greymouth naar Christchurch over Arthur's Pass was mooi, maar niet spectaculair. De trein had gelukkig een aantal ‘viewing platforms' waar vanaf je foto's kon maken. Helaas moest je toch wel redelijk snel met de vingers zijn aangezien er vaak een rij bomen tussen jou en jouw uitzicht staan.

Eenmaal op de pass even uitgestapt, foto's gemaakt en weer de trein in. Het laatste stuk was nogal saai. Alles is vlak en de omgeving had ik ook al een keer of 3 gezien. Lekker rustig achterover hangen in de coupé en nog maar even met twee reizigers uit Australië gesproken.
Éën daarvan gaf haar kaartje nog af. Blijkt dat ze handlezingen doet en ook via de telefoon verhaaltje uit haar grote (en of die groot was!) duim zuigt.

Ach, ze zou haar kaartje wel afgegeven hebben omdat ze in de toekomst heeft gezien dat ik haar kom opzoeken. Nou, dat heeft ze sowieso verkeerd! :-)